Dżuma: i wszy są jej winne

Z dżumą kojarzą się szczury i ich pchły. Tylko że ani jedne, ani drugie nie były wyłączną przyczyną średniowiecznej pandemii. Już od jakiegoś czasu wiadomo np., że istotną rolę w rozprzestrzenianiu się infekcji mogły odgrywać nie tylko pasożyty gryzoni, ale też ludzi. Prawdopodobnie to właśnie transmisja z człowieka na człowieka zadecydowała o ogromnej skali zachorowań. Nowe badania wskazują też, że owadów roznoszących śmiertelną chorobę mogło być więcej.

Dotychczas sądzono, że tylko pchły mogą wystarczająco efektywnie przenosić patogen wywołujący dżumę, czyli pałeczkę Yersinia pestis. Inne ważne kandydatki – wszy – były uważane za nie dość skuteczne roznosicielki ze względu na odmienną od pcheł anatomię i fizjologię. Badania opublikowane na łamach „PLOS Biology” wskazują, że niesłusznie.

Uczeni z National Institutes of Health wykazali, że wesz głowowa (Pediculus humanus humanus) może być chronicznym nosicielem Y. pestis. Przy niskiej bakteriemii (obecności niewielkiej liczby bakterii we krwi) owadzi gospodarz wiedzie w zasadzie normalne życie, ale też regularnie wydala pewne ilości patogenu wraz z odchodami. Nie są one uważane za ważne źródło zakażenia dla człowieka. Badacze udowodnili jednak, że jeśli liczba bakterii w ustroju wszy jest duża, drobnoustroje są dystrybuowane również innymi drogami: zaczynają infekować gruczoły ślinowe owada. Dokładniej, gruczoły Pawlowsky’ego, które wydzielają specjalną substancję nawilżającą aparat gębowy bezkręgowca.

Autorzy pracy uważają, że taka droga infekcji (od śliny wszy do krwi ugryzionego człowieka) może występować we współczesnych ogniskach zakażenia, a także, że mogła odegrać istotną rolę w rozprzestrzenianiu się Czarnej Śmierci.

Dziękujemy, że jesteś z nami. To jest pierwsza wzmianka na ten temat. Pulsar dostarcza najciekawsze informacje naukowe i przybliża najnowsze badania naukowe. Jeśli korzystasz z publikowanych przez Pulsar materiałów, prosimy o powołanie się na nasz portal. Źródło: www.projektpulsar.pl.