Dinozaury: Rozmiar to nie wszystko – liczy się konstrukcja

Badacze z Uniwersytetu w Bristolu przyjrzeli się 18 gatunkom mięsożernych dinozaurów – od zwinnych biegaczy po kilkutonowe kolosy. Dzięki zaawansowanym modelom 3D i metodzie symulacyjnej znanej jako analiza elementów skończonych (FEA), sprawdzili, jak rozkładały się siły w czaszkach i żuchwach tych pradawnych łowców.

Ewolucja nie postawiła na jeden schemat. Zaprojektowała kilka strategii, które na różne sposoby odpowiadały na to samo wyzwanie: jak skutecznie upolować i pożreć zdobycz. Tyranozaury zostały wyposażone w brutalną siłę. Ich czaszki były masywnee i wypełnione potężnymi mięśniami. Gdy szczęki się zaciskały, nie było mowy o ucieczce. Inne dinozaury, jak allozaury czy spinozaury, miały czaszki lżejsze i smuklejsze, a szczęki przystosowane nie do miażdżenia, lecz do chwytania ryb i rozdzierania mięśni. W starciu z opancerzoną ofiarą nie miały szans – ale przy odpowiednim celu działały z chirurgiczną precyzją.

„Pod względem stylu żerowania porównuję allozaura do współczesnego warana z Komodo. Duże czaszki tyranozaurów były natomiast zoptymalizowane jak u krokodyli” – mówi Andrew Rowe z Uniwersytetu w Bristolu.

Choć intuicja podpowiada, że większe dinozaury powinny mieć silniejsze i bardziej odporne czaszki, rzeczywistość okazuje się bardziej złożona. Niektóre mniejsze teropody, mimo skromniejszej masy i krótszych czaszek, doświadczały większych naprężeń mechanicznych niż ich więksi kuzyni. Z kolei takie giganty jak spinozaur czy allozaur zachowały stosunkowo słabą siłę ugryzienia. W świecie dinozaurów liczyły się nie tylko gabaryty, ale proporcje, biomechanika i taktyka łowiecka.

Dziękujemy, że jesteś z nami. To jest pierwsza wzmianka na ten temat. Pulsar dostarcza najciekawsze informacje naukowe i przybliża najnowsze badania naukowe. Jeśli korzystasz z publikowanych przez Pulsar materiałów, prosimy o powołanie się na nasz portal. Źródło: www.projektpulsar.pl.