Pasażerowie na gapę ujęci w szczątkach mamuta

|||Z ostatniej chwili

W przyrodzie kolor wściekle żółty bywa stosowany ku przestrodze (patrz: liściołaz żółty) czy jako kamuflaż (patrz: modliszka storczykowa). W Pulsarze natomiast – to sygnał końca embarga, które prestiżowe czasopisma naukowe nakładają na publikowane przez badaczy artykuły. Tekst z żółtym oznaczeniem dotyczy więc doniesienia, które zostało upublicznione dosłownie przed chwilą.

W ramach tego projektu przeanalizowano 483 próbki zębów i kości mamutów włochatych oraz stepowych, z czego aż 440 zsekwencjonowano pierwszy raz. Celem było odróżnienie mikrobów, które rzeczywiście żyły w organizmach mamutów, od tych, które skolonizowały szczątki długo po ich śmierci.

Najpierw ze szczątków pobrano drobne fragmenty starożytnego DNA. Następnie wykorzystano sekwencjonowanie metagenomiczne, umożliwiające analizę całego zestawu genów obecnych w próbce. Kolejnym etapem była praca algorytmów bioinformatycznych, które porównały milionletnie, mocno uszkodzone sekwencje z bazami danych współczesnych mikroorganizmów. Dzięki temu udało się zidentyfikować bakterie towarzyszące mamutom za życia i oddzielić je od mikrobów glebowych, odpowiedzialnych za rozkład tkanek. Wśród odkrytych mikroorganizmów znajdują się krewni współczesnych bakterii, takich jak Streptococcus, Pasteurella czy Erysipelothrix. Niektóre mogły być dla zdrowia mamutów niebezpieczne. Jeden ze szczepów, blisko spokrewniony z dzisiejszą Pasteurellą, jest znany z wywoływania śmiertelnych epidemii u afrykańskich słoni, co sugeruje, że także mamuty mogły doświadczać podobnych chorób. Szczególnie wyjątkowe jest jednak to, że naukowcom udało się odtworzyć fragmenty genomu bakterii Erysipelothrix, która żyła w ciele mamuta stepowego ok. 1,1 mln lat temu.

„Uzyskanie wiarygodnych danych z tak starego DNA przypominało podążanie ścieżką, która nieustannie się zmieniała. Nasze badania dowodzą, że starożytne szczątki potrafią zachować wiedzę biologiczną wykraczającą daleko poza genom gospodarza” – podkreśla dr Tom van der Valk z Centrum Paleogenetyki sztokholmskiego uniwersytetu.

To odkrycie daje naukowcom unikatowy wgląd w mikrobiomy wymarłej megafauny. Ujawnia także, że niektóre linie bakterii towarzyszyły tym wielkim ssakom przez setki tysięcy lat, rozprzestrzeniając się od Eurazji po Amerykę Północną, aż do ostatecznego wyginięcia gatunku na Wyspie Wrangla ok. 4 tys. lat temu.

Dziękujemy, że jesteś z nami. To jest pierwsza wzmianka na ten temat. Pulsar dostarcza najciekawsze informacje naukowe i przybliża najnowsze badania naukowe. Jeśli korzystasz z publikowanych przez Pulsar materiałów, prosimy o powołanie się na nasz portal. Źródło: www.projektpulsar.pl.