„Mumię” jaszczurki wskazały neutrony

Egipcjanie zabijali zwierzęta, po czym je mumifikowali i wkładali do sarkofagów z ich podobiznami. Takie mumie wotywne mogli sobie kupić przychodzący do sanktuariów wierni. Wykorzystywali je następnie w trakcie procesji, umieszczali je w domowych ołtarzykach, składali w ofierze lub zakopywali w grobach razem ze zmarłymi. Był to zwyczaj najpopularniejszy w okresie późnym (w I tys. p.n.e.) – trumienek z tego czasu znaleziono na terenie Egiptu mnóstwo.

Na te przebadane właśnie przez naukowców z British Museum natrafiono jeszcze w XIX w. w kolonii greckiej Naukratis oraz na stanowisku Tell el-Yahudiya. Były wyjątkowe, bo wykonano je z miedzi i zamknięto tak, że nie można się było do stać do środka, by sprawdzić zawartość. Wszystkie sześć pochodzi z lat 664-250 p.n.e., są stosunkowo niewielkie (największa miała 30 cm) i znajdują się na nich figurki przedstawiające jaszczurki, węgorze i węże oraz jedno fantastyczne stworzenie – częściowo węgorz lub kobra z ludzką głową w koronie, które było kojarzone z bogiem Atumem.

Naukowcy do prześwietlenia trumienek wykorzystać tomografię neutronową. To nieinwazyjna metoda, na którą metal nie ma wpływu, tak jak ma na promienie rentgena. Jest to rodzaj tomografii komputerowej, która polega na wytwarzaniu trójwymiarowych obrazów poprzez wykrywanie absorpcji neutronów wytwarzanych przez ich źródło. Dzięki niej udało się ustalić, co kryją miedziane pojemniki.

W jednej z nich była czaszka jaszczurki powszechnie występującej w Egipcie, a dwie inne zawierały fragmenty kości zwierzęce owinięte w płótno. Poza nimi w pojemnikach były też czopy ołowiowe, które być może posłużyły do zatkania otworów, a może zamocowania jakichś haczyków lub uchwytów umożliwiających zawieszanie skrzyneczek na ścianie albo drążków do noszenia w ręku. Ołów mógł też mieć jakieś znacznie magiczne, bo znane są przykłady użycia tego metalu do rzucanie uroków miłosnych lub klątw.

Artykuł na ten temat opublikowano w „Scientific Reports”.

To jest pierwsza wzmianka na ten temat. Jeśli z niej korzystasz, powołaj się na źródło, czyli na www.projektpulsar.pl. Dziękujemy.