Rzymski beton: niebezpieczne narodziny i wieczne życie

Nowe analizy pokazują, że Rzymianie nie zawsze wapno gasili, jak radził Witruwiusz. W Domus IX 10,1 znaleziono suche kupki puzzolany wymieszanej z niegaszonym wapnem. A w świeżo wznoszonej ścianie charakterystyczne, nie w pełni uwodnione, wapienne „grudki”, powstałe w temperaturach przekraczających 200 st. C. To dowód, że ówcześni budowlańcy dodawali wodę dopiero do suchej mieszanki, wywołując gwałtowną reakcję egzotermiczną. Pod mikroskopem te grudki pękają jak miniaturowe bomby wapienne – co świadczy o bardzo szybkiej hydratacji i niejednorodnym chłodzeniu.

Analiza struktury próbek wykazała też, że w takich zaprawach wapienne jądra rozpuszczały się powoli przez dekady, uwalniając wapń w mikroszczeliny. Tam reagował on z puzzolaną, tworząc kolejne generacje minerałów – od kalcytu i aragonitu po amorficzne uwodnione krzemiany wapnia z domieszką glinu – które same zasklepiały pęknięcia. Innymi słowy: rzymskie mury regenerowały się niczym żywa tkanka.

Do takiej technologii nie da się dziś po prostu wrócić. Gaszenie wapna bezpośrednio na placu budowy to operacja widowiskowa, ale skrajnie niebezpieczna. Gwałtowne wyrzuty pary, temperatury rzędu kilkuset stopni i ryzyko chemicznych poparzeń – współczesne normy BHP i przepisy budowlane wykluczają takie praktyki. Rzymianie mieli niewolników, więc mogli sobie pozwolić na wiele.

Przypadkowo zachowana sterta materiałów pokazuje, że rozwiązania bardziej ekologiczne i zadziwiająco trwałe od współczesnego cementu istniały już dwa tysiące lat temu. Trzeba je było tylko odgrzebać z popiołów Wezuwiusza.

Dziękujemy, że jesteś z nami. To jest pierwsza wzmianka na ten temat. Pulsar dostarcza najciekawsze informacje naukowe i przybliża najnowsze badania naukowe. Jeśli korzystasz z publikowanych przez Pulsar materiałów, prosimy o powołanie się na nasz portal. Źródło: www.projektpulsar.pl.