Od trąby do ogona, czyli słoń jako surowiec

Wśród tysięcy kamiennych odłupków i ostrzy w Casal Lumbroso leżały kości słonia leśnego (Palaeoloxodon antiquus), czyli zwierzęcia, które w plejstocenie zasiedlało Europę. Nie sam olbrzym przyciągnął jednak uwagę badaczy, lecz ślady pozostawione przez ludzi – świadectwa ich niezwykłej pomysłowości i pragmatyzmu.

Mięso nie było jedynym celem łowców. Wykorzystano tu wszystko – począwszy od skóry, przez kości, ciosy, a kończąc na czaszce, z której wyłupywano płaty twardego materiału do wyrobu narzędzi. Wdać tu, że polowanie zamieniło się w przemysł, a ciało zwierzęcia staje się zestawem surowców – dokładnie tak, jak później stało się z mamutami czy reniferami w epoce lodowcowej.

Ślady nacięć, uderzeń i mikroskopijne odpryski krzemienia na kościach słonia pozwoliły badaczom zrekonstruować całą sekwencję działań – od patroszenia po obróbkę materiału. Nie był to więc przypadkowy padły osobnik, ale planowo eksploatowany olbrzym. Analiza ułożenia narzędzi i kości pokazuje, że ludzie pojawili się tam wielokrotnie – być może wracali po tłuszcz, ścięgna i kości, gdy mięso dawno już zniknęło.

Homo heidelbergensis potrafił myśleć w kategoriach zasobu. Z czasem nauczył się zamieniać naturę w kulturę, a polowanie – w logistykę. To stanowisko pokazuje, że między człowiekiem a zwierzęciem narodził się nowy rodzaj relacji: nie tylko drapieżnik i ofiara, ale rzemieślnik i materiał. W kamiennych uderzeniach sprzed pół miliona lat można dopatrzyć się echa późniejszych manufaktur – i zapowiedź cywilizacji, która zaczyna się od rzezi, ale kończy na myśli technologicznej.

Dziękujemy, że jesteś z nami. To jest pierwsza wzmianka na ten temat. Pulsar dostarcza najciekawsze informacje naukowe i przybliża najnowsze badania naukowe. Jeśli korzystasz z publikowanych przez Pulsar materiałów, prosimy o powołanie się na nasz portal. Źródło: www.projektpulsar.pl.