Nietoperze i ludzie: mowa inna, lecz trochę wspólna

Zdolność wydawania dźwięku oraz porozumiewanie się za jego pomocą to dwie odrębne umiejętności. W pierwszym przypadku wystarczy mieć nerwowo-mięśniową kontrolę nad aparatem głosowym. W drugim – trzeba nauczyć się, jak modulować konkretne brzmienia i jak przypisywać im znaczenia.

Ludzie, nietoperze, wieloryby czy foki wykształciły wokalną komunikację na zasadzie konwergencji: umiejętność porozumiewania się za pomocą głosu wyewoluowała u nich niezależnie i nie pochodzi od wspólnego przodka. Interdyscyplinarny zespół badaczy z University of California i Carnegie Mellon University postanowił jednak sprawdzić, czy same predyspozycje do nauki dźwięków nie są wspólne dla wszystkich gatunków (publikacja w „Science”). Skupili się nie tylko na genach, ale również na ich regulatorach.

Elementy regulacyjne to fragmenty DNA, które decydują o tym, w jaki sposób użytkowane są sekwencje kodujące. Mogą więc wzmacniać lub wyciszać geny, a także działać jak ich promotory, czyli włączniki i zarazem znaczniki pokazujące, gdzie należy rozpocząć przepisywanie instrukcji genetycznej.

Naukowcy przeanalizowali genomy 215 gatunków ssaków i ustalili, że u niespokrewnionych ze sobą zwierząt, które porozumiewają się wokalnie oraz uczą się dźwięków i ich znaczeń, występuje 50 analogicznych elementów regulacyjnych. Z tego wysnuli wniosek, że chociaż ewolucyjne droga prowadząca do komunikacji wokalnej przebiegała inaczej u każdego gatunku – np. u nietoperzy i ludzi – to jednak mechanizm leżący u podstaw tych procesów mógł być taki sam.

Dziękujemy, że jesteś z nami. To jest pierwsza wzmianka na ten temat. Pulsar dostarcza najciekawsze informacje naukowe i przybliża najnowsze badania naukowe. Jeśli korzystasz z publikowanych przez Pulsar materiałów, prosimy o powołanie się na nasz portal. Źródło: www.projektpulsar.pl.