Pulsar - najnowsze informacje naukowe. Pulsar - najnowsze informacje naukowe. Shutterstock
Środowisko

Szympansy bębnią indywidualnie

Szympansy mówią krótko i na temat
Środowisko

Szympansy mówią krótko i na temat

Komunikacja tych zwierząt opiera się na gestach, mimice, wokalizacji i przybieraniu postaw. Wydają one 12 rodzajów okrzyków, których znaczenie zależy od sytuacji i sposobu, w jaki je zestawiono. Wydaje się jednak, że istotniejsza w przekazywaniu informacji innym osobnikom jest mowa ciała.

Te naczelne uderzają w drzewa, by się komunikować. Czy różnice w rytmie to następstwo pewnych cech fizjologicznych, czy coś więcej? 370 nagrań przeanalizowali naukowcy, by się tego dowiedzieć.
Z ostatniej chwili|||Z ostatniej chwili

W przyrodzie kolor wściekle żółty bywa stosowany ku przestrodze (patrz: liściołaz żółty) czy jako kamuflaż (patrz: modliszka storczykowa). W Pulsarze natomiast – to sygnał końca embarga, które prestiżowe czasopisma naukowe nakładają na publikowane przez badaczy artykuły. Tekst z żółtym oznaczeniem dotyczy więc doniesienia, które zostało upublicznione dosłownie przed chwilą.

Bębnienie (drumming) to czynność praktykowana przez szympansy, która od lat fascynuje badaczy. Polega ona na silnym uderzaniu w duże drzewa, a dokładniej – w ich korzenie podporowe. Ponieważ mają one bardzo korzystne cechy akustyczne, dźwięk uderzania o nie niesie się na duże odległości, przez co może pełnić funkcję komunikacyjną, a może nawet kulturową. To właśnie ten ostatni aspekt był dotychczas przez naukowców najsłabiej zbadany. Wiedziano np., że każdy osobnik może bębnić inaczej, ale nie było pewności, czy jest to jego świadomy „podpis”, czy po prostu następstwo pewnych cech fizjologicznych (czy np. masa mięśniowa, siła oraz długość rąk wpływają na to, w jaki sposób uderza się w obiekt). Badania opublikowane właśnie w „Current Biology” (09.05.2025) zapełniają wiele luk w tej wiedzy.

Naukowcy zebrali ponad 370 nagrań indywidualnych zachowań inicjowanych przez szympansy z 11 odrębnych grup, należących do dwóch podgatunków: wschodniego oraz zachodniego. I wykazali, że – po pierwsze – dźwięki emitowane przez te naczelne cechują się rytmem. To znaczy: odległości pomiędzy poszczególnymi uderzeniami nie są przypadkowe. Po drugie, że poszczególne osobniki w obrębie grup rzeczywiście mają indywidualne rytmy, ale styl „utworów” wystukiwanych przez szympansy wschodnie i zachodnie jest odmienny. Te pierwsze preferują naprzemienne (krótkie i długie) odstępy pomiędzy uderzeniami, a te drugie stosują bardziej równomierne przerwy między bębnieniami i szybsze tempo.

Zdaniem autorów badania świadczy to o wrodzonej muzykalności nie tylko samych szympansów, ale też wspólnych przodków tych małp oraz ludzi.


Dziękujemy, że jesteś z nami. To jest pierwsza wzmianka na ten temat. Pulsar dostarcza najciekawsze informacje naukowe i przybliża najnowsze badania naukowe. Jeśli korzystasz z publikowanych przez Pulsar materiałów, prosimy o powołanie się na nasz portal. Źródło: www.projektpulsar.pl.

Ta strona do poprawnego działania wymaga włączenia mechanizmu "ciasteczek" w przeglądarce.

Powrót na stronę główną