Recykling może być efektywniejszy

Butelki po napojach gazowanych, pojemniki po przetworach mlecznych, jednorazowe sztućce i inne rodzaje tworzyw sztucznych trafiają zwykle do recyklingu zmieszane w jednym pojemniku. Ponieważ jednak składają się z różnych budulców cząsteczkowych zwanych monomerami, należy je przed przetopieniem posegregować.

„Jeszcze rok temu uważano, że jedyne, co można zrobić z takimi tworzywami, to rozłożyć je na monomery i ponownie uformować – mówi Sanat Kumar, inżynier chemik z Columbia University. – Wymyśliliśmy jednak inny sposób”. Zespół Kumara opracował proces umożliwiający łączny recykling tworzyw sztucznych różnych rodzajów, który może dać nowe życie wielu przedmiotom trafiającym na wysypiska. Poinformowano o tym niedawno na łamach „Nature”.

Niepokojąco małą część odpadów z tworzyw sztucznych poddaje się recyklingowi, a produkcja nowych tworzyw – uzyskiwanych z paliw kopalnych – stale rośnie. Skłoniło to naukowców do szukania innowacyjnych rozwiązań problemu recyklingu mieszaniny różnych tworzyw sztucznych. Istotną przeszkodą chemiczną jest bowiem to, że monomery różnych tworzyw stapiane łącznie mają tendencję do rozwarstwiania się jak olej i woda.

W nowym procesie problem ten został rozwiązany przez dodanie do mieszaniny substancji zwanych uniwersalnymi dynamicznymi środkami sieciującymi. Podobnie jak dzięki mydłu łączą się olej z wodą, tak środki sieciujące w wysokiej temperaturze umożliwiają powstawanie kowalencyjnych wiązań molekularnych, które spajają ze sobą różne monomery. W procesie tym powstają polimery, które zachowują pewne użyteczne właściwości każdego ze składowych tworzyw, jak na przykład zapobieganie przenikaniu tlenu lub światła UV. Materiały te można następnie stopić i znowu przerobić, ponieważ środki sieciujące mogą rozrywać i ponownie tworzyć wiązania. „Ten proces to ważny etap w rozwoju chemii; i można, co istotne, stosować go na skalę przemysłową” – mówi chemiczka z University of Washington Julie Rorrer, zajmująca się recyklingiem tworzyw.

Naukowcy mają nadzieję, że umożliwi to ponowne wykorzystywanie większej ilości odpadów z tworzyw sztucznych. Zdaniem Kumara proces ten wymaga mniej energii niż rozkład tworzyw sztucznych na ich pierwotne monomery, ale nie jest jeszcze tak tani, aby można go było szerzej stosować w zakładach recyklingu. Mimo to wykazanie, że jest skuteczny, może prowadzić do powstania lukratywnych rynków dla pochodzących z recyklingu tańszych tworzyw sztucznych, co według Kumara byłoby jednym ze sposobów pomocy podmiotom zajmującym się recyklingiem w ostatecznym rozwiązaniu kryzysu związanego z odpadami z tworzyw sztucznych. „Mamy wielki problem z takimi tworzywami i musimy szukać różnych rozwiązań” – podsumowuje Kumar.

Dziękujemy, że jesteś z nami. To jest pierwsza wzmianka na ten temat. Pulsar dostarcza najciekawsze informacje naukowe i przybliża najnowsze badania naukowe. Jeśli korzystasz z publikowanych przez Pulsar materiałów, prosimy o powołanie się na nasz portal. Źródło: www.projektpulsar.pl.