Jak skacze po wodzie niewielka rzekotka

Gdy Talia Weiss, ówczesna doktorantka inżynierii na Virginia Tech, nagrała skoki rzekotki szybką kamerą, zobaczyła coś zupełnie intrygującego. „Ruch jest tak szybki, że gołym okiem nie sposób dostrzec, co się naprawdę dzieje” – mówi.

W badaniu opublikowanym niedawno w „Journal of Experimental Biology”, Weiss i jej współautorzy sfilmowali te rzekotki z szybkością niemal 500 klatek na sekundę, ustawiając kamerę równolegle do powierzchni wody. Kiedy odtworzyli nagrania w zwolnionym tempie, odkryli, że żaby nie odbijają się od wody samymi tylko stopami – jak to wcześniej opisywano – lecz wykonują serię skoków, odbijając się brzuchem. Na ułamek sekundy się zanurzają, po czym odpychają się z powrotem w górę.

Zamiast „biec” po wodzie jak jaszczurki bazyliszki, rzekotki poruszały się trochę jak delfiny: zanurzały się i natychmiast wyskakiwały w górę. Według Weiss, ich tylne nogi są zbyt wolne, by pozwolić na prawdziwe odbijanie się od powierzchni. „Żeby odbijać się od wody, trzeba mieć nogi od razu przygotowane do kolejnego odepchnięcia w momencie kontaktu z wodą – tłumaczy. – A te żaby w ogóle się do lądowania nie przygotowują.” Po prostu robią brzuchem „plask”. Nie podciągają nóg wystarczająco szybko, by od razu wykonać kolejny skok z powierzchni.

Jasmine Nirody, biofizyczka z University of Chicago, niezwiązana z badaniem, dodaje, że szybkie ruchy zwierząt potrafią być bardzo złudne, a dzięki tym nagraniom w końcu wiemy, co te płazy tak naprawdę robią. Jeśli dokładnie przeanalizujemy ten ruch, może uda się go wykorzystać przy projektowaniu inspirowanych naturą robotów. „Teraz przynajmniej wiemy, czego szukać” – dodaje.

Dziękujemy, że jesteś z nami. To jest pierwsza wzmianka na ten temat. Pulsar dostarcza najciekawsze informacje naukowe i przybliża najnowsze badania naukowe. Jeśli korzystasz z publikowanych przez Pulsar materiałów, prosimy o powołanie się na nasz portal. Źródło: www.projektpulsar.pl.