Clovibactin, antybiotyk jak szeryf, który superbakterie zamyka w klatce

Nad specyfikiem pracowano w Utrecht University i Bonn University, ale jego substancja aktywna – klowibaktyna – została odkryta przez małą amerykańską firmę NovoBiotic Pharmaceuticals oraz mikrobiologa prof. Kima Lewisa z Northeastern University w Bostonie. Wyizolowano ją z bakterii E. terrae ssp. Carolina, znalezionej w piaszczystej glebie stanu Karoliny Płn.

Naukowcy musieli użyć specjalnego urządzenia, które umożliwiło im hodowlę tego gatunku bakterii, gdyż nie udawało się to wcześniej w żadnym laboratorium na świecie (gatunek „unculturable”, niedający się powielać w sztucznych warunkach). Już ta cecha dawała klowibaktynie przewagę nad innymi związkami, ponieważ bakterie chorobotwórcze nie mogły wcześniej go napotkać i nie miały czasu na rozwinięcie oporności.

Antybiotyk celuje w trzy różne cząsteczki prekursorowe lipidów, które są niezbędne do budowy bakteryjnej ściany komórkowej. Blokując jej syntezę jednocześnie w trzech miejscach, poprawia się efektywność leku i zwiększa jego wytrzymałość na rozwój oporności. W „Cell” autorzy piszą, że klowibaktyna owija się wokół prekursorów otoczki jak ciasna rękawica, a właściwie więzi je w klatce, odseparowując od macierzy bakterii.

Ponadto, po ich związaniu klowibaktyna samoczynnie układa się w duże włókna na powierzchni ścian bakteryjnych, tworząc zaporę dla uwięzionych prekursorów i zachowuje swoje położenie tak długo, jak to konieczne, aby zabić bakterie. „Ponieważ włókna te nie tworzą się na komórkach ludzkich, Clovibactin selektywnie uszkadza same bakterie, a nie jest toksyczny dla człowieka” – twierdzi dr Markus Weingarth, badacz z Chemistry Department of Utrecht University.

Nowy specyfik skutecznie atakował szerokie spektrum patogenów. Na razie jednak stosowano go z powodzeniem tylko u myszy, ale – co napawa optymizmem – okazał się u nich przydatny również w leczeniu zakażeń superbakterią Staphylococcus aureus, a jest to zarazek znany z oporności na wiele współczesnych antybiotyków stosowanych u ludzi.

To jest pierwsza wzmianka na ten temat. Jeśli z niej korzystasz, powołaj się na źródło, czyli na www.projektpulsar.pl. Dziękujemy.