Po zębach kondycję dzieci przodków poznacie

Laura Sophia Limmer i Matteo Santon przeanalizowali stres fizjologiczny wczesnego dzieciństwa u 74 neandertalczyków żyjących w Europie między 400 a 40 tys. lat temu oraz 102 współczesnych ludzi, którzy pojawili się na kontynencie ok. 50 tys. lat temu. Pod uwagę wzięli hipoplazję szkliwa zębowego (obszary o zmniejszonej jego grubości), która świadczy o zakłóceniach wzrostu w dzieciństwie spowodowanych niedożywieniem lub chorobami.

Analiza największej do tej pory liczby próbek ujawniła, że oba gatunki doświadczały podobnych poziomów stresu rozwojowego. Jednak różniły się one w czasie i intensywności jego występowania. U neandertalczyków stres zaczynał się nasilać w momencie odstawienia od piersi, osiągał szczyt niedługo później i trwał przez dłuższy czas, co oznacza trudności z dostosowaniem się do nowej diety, a więc większe narażenie na choroby. U człowieka współczesnego największy stres wiązał się z zakończeniem karmienia mlekiem matki, ale tuż po tej zmianie jego poziom znacząco spadał.

Czyżby kobiety neandertalskie mniej dbały o swoje potomstwo? Niekoniecznie. Ich społeczności żyły trudniejszych warunkach środowiskowych, ich dieta była mniej zróżnicowana, a fizjologia odmienna. Nie bez znaczenia są też różnice kulturowe: wcześni Homo sapiens rozwinęli bardziej złożone struktury społeczne i strategie opieki nad dziećmi, takie jak dzielenie się zasobami i bardziej zaawansowane techniki żywieniowe.

Badanie to dowodzi, że człowiek współczesny mógł mieć przewagę nad neandertalczykami. Mniejszy i krótszy stres fizjologiczny we wczesnym dzieciństwie miał wpływ na przeżywalność dzieci, a tym samym – na liczebność populacji.

Dziękujemy, że jesteś z nami. To jest pierwsza wzmianka na ten temat. Pulsar dostarcza najciekawsze informacje naukowe i przybliża najnowsze badania naukowe. Jeśli korzystasz z publikowanych przez Pulsar materiałów, prosimy o powołanie się na nasz portal. Źródło: www.projektpulsar.pl.