In vitro: Urodziło się pierwsze w Europie dziecko poczęte w kapsule Invocell

Procedura polega na tym, że pozyskane od kobiety komórki jajowe – oocyty – zostają wraz z plemnikami pochodzącymi z banku spermy lub pobranymi bezpośrednio od przyszłego ojca umieszczone w kapsule Invocell (Intravaginal Culture Device). Następnie, bez zbędnej zwłoki i sprawdzania wyniku zapłodnienia, wprowadza się ją do dróg rodnych kobiety – dawczyni oocytów lub innej – tuż przy szyjce macicy (gdzie utrzymuje ją tzw. diafragma). Jest to koncept amerykańskiej firmy INVO Bioscience, który otrzymał zezwolenie FDA na stosowanie w klinikach zapłodnienia in vitro w USA pod koniec roku 2015.

Procedura

Po zwykłym zapłodnieniu zarodki wędrują jajowodem, a Invocell umieszczony jest w szczytowej części pochwy. Nie jest to więc miejsce w pełni fizjologicznie naturalne dla rozwoju zarodków. Mimo to zapewnione są prawidłowe warunki tlenowe i pH pożywki, w której znajdują się zarodki.

Zapłodnienie zachodzi w kapsule, ale już w organizmie kobiety, bo po umieszczeniu w drogach rodnych. Po 3–5 dniach wyjmuje się Invocell z pochwy, uwalnia się zawartość pod mikroskopem i sprawdza stan zarodków. Następnie wybiera się te najlepiej rokujące i nadające się do przeniesienia do macicy kobiety-dawczyni oocytów, czyli genetycznej matki przyszłego dziecka, licząc na ich zagnieżdżenie i rozwój ciąży.

Taka procedura redukuje do minimum mechaniczne manipulacje i hodowlę zarodków w warunkach in vitro w laboratorium, podnosi też jej statystyczną wydajność. Na świecie urodziło się już ponad 100 dzieci spłodzonych tą nową metodą. Teraz przyszła kolej na Europę.

Wady i zalety

Minusem tej metody jest to, że wymaga użycia plemników dobrej jakości. Dla par, w których mężczyzna ma problem z płodnością, ciągle najskuteczniejszą metodą poczęcia jest ICSI – czyli wstrzyknięcie pojedynczego plemnika do wnętrza oocytu przy pomocy mikropipety umieszczonej w mikromanipulatorze. Ale nic nie stoi na przeszkodzie, aby w przyszłości również zarodki poczęte in vitro przez ICSI były przetrzymywane w kapsule.

Metoda z użyciem Invocell jest za to szczególnie dogodna dla par lesbijek. Pozwala na podział obowiązków: jedna z kobiet jest dawczynią oocytów, nosicielką płodu i genetyczną matką dziecka, druga natomiast może nosić Invocell przez pierwsze 3–5 dni rozwoju dziecka. Tak też było w przypadku urodzin Dereka. Matkami chłopca są 27-letnia Azahara i 30-letnia Estefania. Teoretycznie oocyty mogą też pochodzić od trzeciej kobiety (od dawczyni lub z banku komórek jajowych), jeśli obie partnerki mają problem z płodnością. Ważne, aby jedna z nich była w stanie donosić ciążę.

Perspektywy

Choć kapsułka jest w zasadzie swego rodzaju gadżetem, to redukuje czynniki, które mogą wpływać na zmiany epigenetyczne w chromatynie zarodków. Te z kolei mogą powodować pewne komplikacje rozwojowe. Dlatego Invocell może poprawić jakość samego procesu zapłodnienia in vitro, jego bezpieczeństwa i potencjalnie zdrowia dzieci poczętych przy pomocy tej metody.

Przełomem byłoby skonstruowanie kapsuły z materiału w pełni przepuszczalnego dla płynów ustrojowych znajdujących się w drogach rodnych kobiety i umieszczenie jej nie w pochwie, ale w macicy. Gdyby ulegała ona samoistnemu rozpuszczeniu po 3–5 dniach, zarodki mogłyby bez ponownej ingerencji lekarza zagnieżdżać się w błonie śluzowej macicy matki. To jednak jeszcze pieśń przyszłości.

Dziękujemy, że jesteś z nami. Pulsar dostarcza najciekawsze informacje naukowe i przybliża najnowsze badania naukowe. Jeśli korzystasz z publikowanych przez Pulsar materiałów, prosimy o powołanie się na nasz portal. Źródło: www.projektpulsar.pl.