Astronomowie doszli do tego wniosku dzięki obserwacji dysku protoplanetarnego wokół gwiazdy V883 Orionis.

Interakcje galaktyk są istotnym czynnikiem wpływającym na ich ewolucję. Okazuje się, mają także inne konsekwencje.

Do tej pory uważano, że H2O dotarła na nasz glob dzięki planetoidom powstałym za linią śniegu. Wydaje się, że ta hipoteza właśnie upadła.

Marzenia o eksploracji Srebrnego Globu właśnie stały się dużo bardziej realne. I to bez transportowania cystern 400 tys. km w jedną stronę.

Jeśli to, co wiemy o błyskach gamma jest prawdą, taki wybuch może się zdarzyć raz na 10 tys. lat. Mamy więc dużo szczęścia, ale wciąż nie rozumiemy natury takich eksplozji.

Dane potrzebne do tego odkrycia zostały zebrane już dawno. Trzeba było tylko spojrzeć na nie z nowej perspektywy.

Ogólna teoria względności i wielka polityka utrudniają udzielenie odpowiedzi na to banalne z pozoru pytanie. A bez niej Księżyc znajdzie się w centrum wielkiego zamieszania.

Jak to możliwe, że tak niewielkie obiekty jak czarne dziury, mogą mieć wpływ na ogromne galaktyki? Naukowcy mają pomysł na znalezienie odpowiedzi.

Te hipotetyczne obiekty mogą być kluczem do wielu kosmologicznych zagadek. Powinny istnieć, ale nie udało się ich zaobserwować. Zaczynamy się jednak domyślać, jak ich szukać.

Nieprzewidywalne impulsy elektromagnetyczne z głębi Wszechświata niosą bezcenne informacje. Rośnie więc zainteresowanie ich zagadkowym fenomenem. Rozpoczyna się radioastronomiczny wyścig zbrojeń.

Czy planety będą krążyć po znanych orbitach aż do końca swoich dni, czy raczej rozsypią się po kosmosie znacznie wcześniej?

Ciemna materia nie reaguje ze światłem w żaden znany nam sposób. Tymczasem niemal wszystko, co wiemy o Wszechświecie, pochodzi z obserwacji światła. Pojawił się nowatorski pomysł na jej poszukiwanie.

Po trzech latach pracę wznawia detektor LIGO. Nowe usprawnienia zwiększają jego i tak oszałamiającą dokładność – a nas zbliżają do zrozumienia natury Wszechświata.

Najpotężniejszy zarejestrowany wybuch, związany z obiektem GRB 221009A, skupił na sobie uwagę całego świata. Badacze dysponowali więc szczegółowymi danymi na jego temat.

Stephen Hawking dowodził, że czarne dziury mogą z czasem tracić na wadze. Zjawisko kwantowe, które za tym stoi może jednak zachodzić w kosmosie dużo powszechniej, niż sądził.

Naukowcy od dawna sugerowali, że aktywność sejsmiczna i pole magnetyczne Ziemi mogą mieć wspólne źródło. Teraz tematem zajął się zespół pod kierownictwem polskiego badacza.

Naukowcy dowiedzieli się, jaka temperatura panuje na drugiej planecie układu, który potencjalnie miał być przyjazny dla życia. To dało im odpowiedź na pytanie, czy ma ona atmosferę.

Wygląda na to, że teoria względności Einsteina zdała kolejny spektakularny test. Z pomocą przyszły pulsary.

Szybkie, ulotne, arcytrudne do zarejestrowania cząstki elementarne niosą nowe informacje o Wszechświecie. Naukowcy skupieni wokół arktycznego detektora IceCube przeanalizowali je w niespotykanej dotąd skali.

Czy planety odchodzą wraz ze swoimi gwiazdami? Dotychczas spodziewano się, że tak. Nowe wyniki obserwacji sugerują jednak frapujące alternatywne scenariusze wydarzeń.

Fale grawitacyjne zakrzywiane przez masywne obiekty opowiedzą naukowcom o rozszerzaniu się Wszechświata i jego ostatecznym losie.

Obserwowane z naszej perspektywy zdarzenia we wczesnym Kosmosie powinny sprawiać wrażenie, jakby rozgrywały się w zwolnionym tempie. Wynika to z nieustannego rozszerzania się czasoprzestrzeni. Jednak dostęp do wiarygodnych zegarów jest ograniczony. Pomocne okazały się kwazary.

Przed wysłaniem w kosmos Teleskopu Jamesa Webba, wiele mówiło się o przewidywanych odkryciach. Okazuje się jednak, że najciekawsze są te, których nikt się nie spodziewał.

Australijscy astronomowie odkryli najchłodniejszą „nieudaną gwiazdę” obdarzoną polem magnetycznym.

Nie było do tej pory dowodów, że na tym księżycu Jowisza jest H2O2. Ich pojawienie się może mieć ważne konsekwencje. Na przykład dla badania egzoplanet.

ALMA, czyli monumentalny zestaw radioteleskopów ustawiony w jednym z najbardziej nieprzyjaznych miejsc na Ziemi, świętuje 10-lecie pracy. Opowiada o nim dr Łukasz Tychoniec, jeden z uczestników prowadzonych tam obserwacji.

Gwiazdy zazwyczaj rodzą się w kosmicznych fajerwerkach: nabierając masy, wyrzucają duże ilości gazu pędzącego setki kilometrów na sekundę. Teleskop Kosmiczny Jamesa Webba (JWST) uwiecznił je te fajerwerki, ujawniając długo skrywaną tajemnicę.

O pokrytej oceanem pozasłonecznej planecie K2-18b, z warunkami potencjalnie sprzyjającymi procesom biologicznym ostatnio głośno w mediach. Tyle że niekoniecznie z właściwych powodów.

Naukowcy z Indyjskiej Agencji Badań Kosmicznych (ISRO) raportują o tym, czego dowiedzieli się o Srebrnym Globie w ciągu pierwszych kilku dni od lądowania ich sondy.

Teleskop Webba podsuwa sugestie, co też dzieje się powierzchnią wielkiego, lodowego księżyca Saturna.

I znajdują kolejną zagadkę do rozwikłania: ukrytą za nim galaktykę o trudnych do wyjaśnienia właściwościach.

To mogłaby być ciekawostka sugerująca, że obowiązująca teoria wymaga pewnych korekt. Autorzy nowych obliczeń idą jednak dużo dalej.

Potwierdzili tym samym, że pierwiastki – szczególnie te cięższe, konieczne do rozwoju życia na Ziemi – powstają z połączeń gwiazd neutronowych.

Euclid, teleskop Europejskiej Agencji Kosmicznej (ESA), wyruszył po nowe odkrycia 1 lipca 2023 roku. 7 listopada ESA pokazała światu pierwsze wykonane przez niego zdjęcia.

Cząstka promieniowania kosmicznego o nieznanej do tej pory energii zadziwiła uczonych. Tym bardziej, że dobiegła z zaskakującego kierunku.

Rozgrzane do milionów stopni kule ognia, powstają w najchłodniejszych miejscach w kosmosie. Obłoki molekularne wirują powoli, a ciśnienie związane z ich temperaturą nie pozwala im zapaść się pod własnym ciężarem. Głównym źródłem energii w kosmosie jest światło gwiazd, więc gdy chmura zgęstnieje na tyle, że stanie się dla niego nieprzepuszczalna, jej wnętrze nieuchronnie zaczyna się schładzać.

Z nowych obserwacji Teleskopu Kosmicznego Jamesa Webba wyłania się zaskakujący obraz pierwszych galaktyk.

Masywna gwiazda neutronowa czy lekka czarna dziura? Nie wiadomo. Ale nowo odkryty zagadkowy obiekt i tak wiele mówi astronomom.

Astronomowie podejrzewali, że masywne wiatry mogą opróżniać te galaktyki z paliwa niezbędnego do produkcji gwiazd. Właśnie to sprawdzili.

Badacze z Max Planck Institut w Garching udostępnili pierwszy katalog źródeł promieniowania Rentgena w kosmosie. Dzięki niemu zostały rozwiane wątpliwości co do prawidłowości modelu standardowego.

Rozmiarem nie dorównują one galaktykom takim jak Andromeda czy Droga Mleczna – każda z nich mogłaby pomieścić ich nawet setkę. Ich znaczenie jest jednak ogromne.

Czy niektóre gwiazdy pożerają planety skaliste w swoich układach planetarnych, wzbogacając swoją dietę o metale? Sprawdzili to badacze z Monash University w Australii.

Pod koniec 2020 r. naukowców zaciekawił rozbłysk: nagle pojaśniało jądro galaktyki odległej o 850 mln lat świetlnych. Co tam się dzieje?

Misja Europejskiej Agencji Kosmicznej jest spektakularnym sukcesem, jeśli chodzi o katalogowanie naszego kosmicznego podwórka. W nowych badaniach okazała się jednak przydatna dla astronomów w jeszcze inny sposób.

Instrument DESI właśnie dostarczył najdokładniejszą mapę Wszechświata od czasu, gdy miał on niespełna 2 mld lat do dziś. Pierwsze analizy danych przynoszą niespodzianki.

W pięć dni, używając zaledwie 0,3 proc. mocy obliczeniowych, naukowcy z NASA stworzyli symulację, której wygenerowanie na zwykłym domowym sprzęcie zajęłoby dekadę.

Na dodatek jest go całkiem sporo – jego ilość w porównaniu z tlenem jest wyższa niż w typowych galaktykach, a nawet większa niż w atmosferze naszego Słońca.

Odpowiedź właśnie padła dzięki prowadzonemu przez zespół Andrzeja Udalskiego z Uniwersytetu Warszawskiego od ponad 30 lat projektowi OGLE.

Znakomity fizyk i filozof przypomina, że to nie pieniądze ani chwilowa sława są najsilniejszą motywacją badaczy, ale możliwość odkrywania i zbliżania się do prawdy.

Tajemnica, której zapisem był wyraz nabazgrany czerwonym długopisem na raporcie z nasłuchu kosmosu, rozbudza wyobraźnię pasjonatom niezmiennie od 1977 r. Astronomom najprawdopodobniej udało się ją właśnie rozwikłać.

Intrygujący pomysł na badanie subtelnych zakrzywień przestrzeni przedstawili w „Physical Review B” japońscy i amerykańscy naukowcy.

W jego rozpiętości nasza Galaktyka zmieściłaby się ponad 230 razy. Wypatrzyli go Martijn Oei z California Institute of Technology w USA i jego współpracownicy.

Statek kosmiczny z napędem warp powinien w razie usterki wygenerować fale grawitacyjne – doszli do wniosku naukowcy. Uprzedzamy: nie odkryli w trakcie badań, jak przemieszczać się z prędkością nadświetlną.

Dwie grupy zidentyfikowali badacze: jedna rozproszyła się niespełna 2 mln lat temu, druga zaledwie 200 tys. lat temu. Jakie znaczenie mają te uciekinierki?

16 listopada 1974 r. Ziemia stała się jednym z jaśniejszych punktów na radiowej mapie Drogi Mlecznej. Ludzkość podjęła próbę kontaktu z obcą cywilizacją. [Artykuł także do słuchania]

8 grudnia o godz. 10.06 nasza gwiazda wyemitowała rozbłysk klasy X, a więc o najwyższej klasyfikowanej intensywności. Badania podobnych jej obiektów wskazują, że może się to zdarzać częściej i silniej niż się wydawało.

Nowo zbadany okaz GN-1001830 ma takie obyczaje, że niejeden jego obserwator uniósł brwi ze zdumienia.

Astrochemicy drążą temat tego pierwiastka już od dwóch dekad: w gęstych obłokach gwiazdotwórczych jest go setki razy mniej niż w typowej przestrzeni międzygwiezdnej. Odpowiedź na pytanie dlaczego, pojawiła się w wyniku połączenia działań w laboratorium i opracowanych przeze mnie danych z Teleskopu Jamesa Webba.

Technologiczny przełom w poszukiwaniach aksjonów przedstawiają w „Science” badacze. Dzięki ich pomysłowi, te cząstki być może wreszcie zostaną wykryte.

Poszukiwanie równań opisujących rzeczywistość to w istocie dążenie do uproszczeń. Ta myśl kierowała działaniami badaczy z Universitat de Barcelona.  

Obserwatorium Square Kilometer Array (SKA) jest jednym z najbardziej ambitnych projektów astronomicznych obecnej dekady. Właśnie wykonało kolejny milowy krok.

W ubiegłym roku naukowcy projektu DESI zasugerowali coś niespodziewanego: ciemna energia zdaje się topnieć wraz z wiekiem Wszechświata. Teraz przychodzą z nowymi wynikami. Dużo pewniejszymi.

To sytuacja dla naukowców dość irytująca: musimy przyznać, że nie wiemy, z czego składa się 95 proc. Wszechświata. Historię i perspektywy jej rozwiązania przedstawia brytyjski pisarz i dziennikarz.

Odkryty właśnie system M1510 jest nietypowy. I bardzo interesujący dla specjalistów od modelowania młodych układów formujących planety.