28 bilionów dolarów – na taką kwotę wyceniają badacze straty wynikające z długotrwałych upałów sprowokowanych przez emisje gazów cieplarnianych w latach 1991–2020. Wskazują też winnych.

Kadm, nikiel, chrom, arsen, kobalt, miedź i ołów – jedna piąta ludności świata mieszka w regionie świata, w którym gleba jest skażona co najmniej jednym z tych toksycznych pierwiastków. I oczywiście spożywa uprawiane tam rośliny.

Bliscy krewniacy ludzi współczesnych i neandertalczyków mogli zasiedlić całą Azję Wschodnią, włącznie z jej wilgotną strefą tropikalną.

Dzieje jednokomórkowych form życia na naszej planecie w pierwszych 2 mld lat jej historii zrekonstruowali badacze. Wyniki analiz okazały się zaskakujące.

Naukowcy przewidzą jego lokalizację z wyprzedzeniem nawet dziesięciu dni i z dokładnością do 9 km, którą w ciągu pięciu lat chcą zwiększyć do zaledwie 1 km.

Szybko rosnące temperatury za kołem podbiegunowym północnym grożą pęknięciem i rozlaniem się na cały Ocean Arktyczny oraz północną część Atlantyku wielkiego bąbla słodkiej wody.

Ten program AI do przewidywania pogody zbudowali naukowcy z University of Cambridge oraz Alan Turing Institute w Londynie. Jest dziesiątki razy szybszy i tysiące razy mniej energochłonny od dotychczasowych tego typu modeli.

Nie są to bardzo długie łańcuchy – te, które zidentyfikowano, składają się bowiem z dziesięciu, jedenastu i dwunastu atomów węgla. Niemniej to marsjański rekord.

15535 największych akwenów słodkowodnych na świecie uwzględnili w swojej analizie Yibo Zhang z Chińskiej Akademii Nauk i jego współpracownicy. Ich badania obejmowały okres od 2003 do 2023 r. Wniosek: w dwóch ostatnich dekadach znika z nich tlen.

To znaczy, że biosfera lądowa może być znacznie efektywniejszym stabilizatorem ziemskiego klimatu, nić do tej pory sądzono – sugerują badania opublikowane w „Science”.

W jakim maksymalnym tempie może się unosić lustro ziemskich wód? Oszacowali to autorzy badań, które publikuje właśnie „Nature”.

Rzadkie choć potężne pioruny czy mikrowyładowania pomiędzy kropelkami wody uruchamiały produkcję fundamentalnych dla istnienia organizmów cząsteczek organicznych? Odpowiadają badacze ze Stanford University.

Po zniszczeniu tamy w Kachowce w Ukrainie przyroda rzeki szybko powraca do stanu sprzed budowy zapory. Problemem jest to, co pozostało po jej zniknięciu.

Kryzys, do którego doszło 252 mln lat temu, przetrwało nie więcej niż 10 proc. gatunków. Jak im się to udało? Znajdowały się we właściwym miejscu o właściwej porze – wskazują najnowsze znaleziska.

Z powodu emisji gazów cieplarnianych ta warstwa atmosfery staje się nie tylko coraz cieńsza, lecz także traci na gęstości. Ma to konkretne konsekwencje.

Zanim doszło do tzw. katastrofy tlenowej, gaz ten już wcześniej na krótko pojawiał się w powietrzu. Działo się tak w fazach intensywnego wulkanizmu. Gdy taka faza przemijała, tlen z atmosfery szybko znikał. Aż przestał.

Inwazje i rejterady lodu na Ziemi następują cyklicznie. Rządzą nimi – stwierdził ok. 100 lat temu serbski naukowiec – czynniki kosmiczne. Teraz badacze wyliczyli, kiedy nastąpi kolejna zmiana sytuacji.

Europa zamarznie, a słodka woda pochodząca z topnienia lądolodu grenlandzkiego zaszkodzi krążeniu prądów morskich na północnym Atlantyku. O tym katastroficznym scenariuszu mówi się od dekad. Tym częściej, im szybciej rosną temperatury na Ziemi.

Czy na globach takich jak Ziemia pojawienie się inteligentnego życia jest naturalną konsekwencją zmian geologicznych i biologicznych?

Zamiast produkować ten pierwiastek w drogich, skomplikowanych i energochłonnych instalacjach, można sięgnąć po ten, który powstał w sposób naturalny – twierdzą naukowcy.

Jak zmienić zwykłe ziemie uprawne w potężny pochłaniacz atmosferycznego CO2? Zdaniem naukowców wystarczy rozprowadzić na nich dwa minerały otrzymane w zwykłym piecu cementowym. Dodatkowy bonus to zwiększenie plonów.

Zwierzęta z największych oceanicznych otchłani doskonale opanowały sztukę przeobrażania z pozoru niekorzystnego do życia środowiska w taki sposób, aby służyło ich celom.

Nasza planeta nie lubi zimna – śnieg i lód pojawiały się na niej bardzo rzadko w ciągu ostatnich 420 mln lat. Obecny okres w dziejach globu to efekt niecodziennego splotu okoliczności, który dla nas okazał się korzystny – twierdzą naukowcy.

Do tej pory oceany łagodziły wzrosty temperatur powietrza. Równocześnie same zmieniały się w olbrzymi kaloryfer. I teraz sytuacja zmierza do poważnego kryzysu.

Tereny, na których powinni się skoncentrować „łowcy” wspólnego przodka wszystkich wielkich gadów wskazują naukowcy z University College London.

Zauważony w ubiegłym roku obiekt o nazwie 2024PT5 naszej cywilizacji nie zagraża, a jego średnica wynosi tylko 10–11 m. Zainteresował badaczy, ponieważ poruszał się wokół Słońca po orbicie bardzo podobnej do ziemskiej.

Zaskakującą tezę stawiają autorzy badań, które publikuje właśnie „Science”. Postawione przez nich pytanie brzmiało: w jaki sposób ssaki, płazy, gady i ptaki reagują lub też mogą zareagować na trzy powszechnie wdrażane strategie redukowania poziomu gazów cieplarnianych?

Naukowcom już wydawało się, że wiedzą, jak powstają zagadkowe fale promieniowania elektromagnetycznego generowane w pobliżu Ziemi. Najnowsze obserwacje wprawiły ich jednak w zdumienie.

Niepokojąco brzmią najnowsze ustalenia badaczy. W ciągu czterech ostatnich dekad na Ziemi przybyło regionów doświadczanych przez długotrwałe susze.

Ponieważ do spowodowanej sabotażem w 2022 r. eksplozji gazociągów doszło na niewielkiej głębokości 70 m, niemal cały metan szybko przedostał się do atmosfery. Pewna jego rozpuściła się jednak w wodzie i na jakiś czas w niej pozostała.

Pewien pierwiastek uciekający z pradawnych oceanów długo nie pozwalał na uformowanie się trwałej warstwy ozonu w stratosferze – twierdzą naukowcy. A ona jest dla organizmów wielokomórkowych kluczowa.

O tym, że w 2024 r. przekroczyliśmy próg klimatycznego bezpieczeństwa, poinformował unijny serwis klimatyczny Copernicus. Raport przygotowano na podstawie danych gromadzonych i analizowanych przez Europejskie Centrum Prognoz Średnioterminowych.

Takie pytanie zadali sobie autorzy publikacji w „Science”. Odpowiedzi szukali na Borneo, trzeciej co do wielkości wyspie świata.

Nie ma mocnych na ten metal. Wprowadzony do środowiska rusza w podróż, w której trakcie staje się jeszcze bardziej toksyczny i zyskuje większą łatwość przenikania do organizmów. Naukowcy odkryli właśnie mechanizm, który do tego doprowadza.

Właśnie dowiedzieliśmy się, skąd pochodziły drobiny siarki, które w 1831 r. obniżyły o 1 st. C temperaturę globalną. Informację wyłuskali z lodowych rdzeni brytyjscy naukowcy.

Odłamki pochodziły z bazaltowych skał, które Chang’e-5 zebrała w północnej części Oceanu Burz. Miały masę od kilkunastu do kilkuset miligramów i średnicę od 3 do 8 mm. Naukowcy wyczytali z nich informacje na temat biegunów magnetycznych Srebrnego Globu.

Wenecja, Teneryfa, Nowy Orlean, Trynidad i Tobago, oczywiście Rio de Janeiro – wszędzie tam oraz w wielu innych miejscach raz w roku ludzie wychodzą na ulicę, by śpiewać i tańczyć. Przebierają się, zakładają maski i bawią do białego rana. Jakimi drogami ta tradycja wędrowała po świecie?

Swoją cegiełkę do rozważań na temat genezy Srebrnego Globu dołożyli właśnie astronomowie Francis Nimmo, Thorsten Kleine i Alessandro Morbidelli. Cała trójka to znani badacze specjalizujący się w badaniach poświęconych formowaniu się planet.

Jak baterie reagują na zmianę stałego tempa rozładowywania na „tempo dynamiczne”? Sprawdzili to – przeprowadzając symulacje w laboratorium – naukowcy ze Stanford University.

Coraz więcej mieszkańców globu ma zdanie takie jak wyrażone w piosence Maanamu. Wsiadamy więc masowo do samolotów czy samochodów. I nie myślimy o konsekwencjach. A te są bardzo niekorzystne.

Kilka scenariuszy wymierania tych gatunków, które nie zdołały się przystosować do nowego, cieplejszego świata zaproponował amerykański naukowiec.

Dlaczego w ubiegłym roku średnia temperatura globalna wzrosła aż 0,2 st. C, w porównaniu z poprzednim rekordem? Naukowcy wskazują bezpośrednią przyczynę.

Dzieło programistów z Londynu bije na głowę najlepsze modele komputerowe w przygotowywaniu prognoz na 10–15 dni.

Najwięcej 20 lat, a najmniej trzy – tyle dzieli nas od momentu, gdy pod koniec lata ten akwen praktycznie cały uwolni się od lodu. Jakie będą tego konsekwencje?

Autorzy badań, które publikuje „Science Advances”, zrekonstruowali historię zakwaszania wód w ciągu ostatnich 200 lat. Posłużyli się dostępnymi danymi oraz modelami komputerowymi. Wnioski nie napawają optymizmem.

Zasięgi występowania czterech wielkich gatunków waleni pokrywają się w 92 proc. z głównymi morskimi szlakami handlowymi. To dla zwierząt sytuacja fatalna.

Wyniki symulacji wnętrza obu globów przedstawia w PNAS Burkhard Militzer z University of California w Berkeley. Twierdzi, że jego hipoteza o wiele lepiej tłumaczy nieregularności w zachowaniu pól magnetycznych generowanych przez te planety.

Sto lat temu wody były cieplejsze, niż wskazują dane z tego okresu – twierdzą autorzy publikacji w dzisiejszym „Nature”. Czy to znaczy, że temperatury na globie – licząc od połowy XIX w. do dziś – wzrosły mniej?

Są tylko dwa sposoby zatrzymania globalnego ocieplenia. Pierwszy to nieemitowanie dwutlenku węgla do atmosfery – prostszy, tańszy i niezawodny pod warunkiem, że realizowany konsekwentnie. Drugi jest droższy i znacznie bardziej skomplikowany, ale trwały.

Autorzy badań, które publikuje „Science”, odkryli to zjawisko, przyglądając się obrazom satelitarnym wykonanym przez amerykańskie sondy teledetekcyjne „Terra” i „Aqua”.

Szczyt emisji gazów cieplarnianych jest jednak wciąż przed nami i nie sposób przewidzieć, kiedy go osiągniemy – mówią badacze z międzynarodowej inicjatywy Global Carbon Project.

Za punkt odniesienia jeśli chodzi o wzrost temperatur na Ziemi, dość arbitralnie uznano lata 1850–1900. Autorzy publikacji w „Nature Geoscience” stwierdzili właśnie, że niesłusznie.

Od Australii przez wschodnie Chiny, zachodnią Afrykę i Brazylię po Europę i USA przybywa domów, osiedli i miasteczek lokalizowanych, albo na terenach leśnych albo w ich pobliżu. Problemy, jakie się z tym wiążą, wskazali naukowcy w „Science Advances”.

Ile potrzeba drzew? I gdzie je posadzić, by osiągnąć najlepszy efekt? Oba pytania zadali sobie twórcy komputerowego narzędzia, które ma pomóc w studzeniu rozgrzanych aglomeracji.

Przez dwie dekady uważano, że za powstanie jednego z najsłynniejszych stanowisk ze skamieniałościami mezozoicznymi odpowiada gigantyczna erupcja wulkaniczna. Nowe badania temu przeczą. [Artykuł także do słuchania]

Wyjątkowa topola rosnąca w amerykańskim stanie Utah wykiełkowała w czasie epoki lodowcowej – wskazują najnowsze analizy genetyczne. Jak udało mu się osiągnąć tak niewiarygodnie sędziwy wiek?

Aborygeni troszczyli się o swój „Kraj”. Dbali przyrodę ożywioną i nieożywioną, ludzi oraz dziedzictwo kulturowe przejęte od wcześniejszych pokoleń. Także za pomocą ognia. Do czasu.

Naukowcy przedstawiają rozmaite sposoby na zatrzymanie, a przynajmniej radykalne spowolnienie tempa globalnego ocieplenia. O najprostszym z możliwych, bo naturalnym rozwiązaniu przypominają właśnie badacze z Queensland University of Technology.

Geolodzy przyszłości bez większego trudu rozpoznają początek epoki człowieka. Wskażą go im drobiny tworzyw sztucznych, które docierają do każdego zakątka naszego globu. Zaśmiecają też ludzkie ciała.

I w ten sposób uratuje ziemski klimat. Tak to widzą jego twórcy, którzy swój patent przedstawiają w dzisiejszym numerze „Nature”.

Miał 35–55 km średnicy – był zatem kilkukrotnie większy od tego, który przyczynił się do wyginięcia dinozaurów. Gdyby nie ten olbrzym sprzed 3,2 mld lat, historia organizmów ziemskich mogła się potoczyć wolniej. Albo w innym kierunku.

Drobiny tworzyw sztucznych znaleziono już wcześniej w żołądkach waleni z Zatoki Meksykańskiej, co sugerowało, że konsumują one zanieczyszczony nim pokarm. Teraz okazało się, że może być jeszcze gorzej.

Na kryjówki w skorupie ziemskiej, w których dorastają te niezwykłe pierścienice, natrafili naukowcy w pobliżu kominów hydrotermalnych we wschodniej części Pacyfiku.

Przemarsz tego cyklonu przez Florydę potwierdził, że tegoroczny sezon huraganowy w północnej części tropikalnego Atlantyku – wliczając w to Morze Karaibskie i Zatokę Meksykańską – należy do najbardziej intensywnych w historii obserwacji.

Dla setek gatunków roślin rosnących w lasach Europy Środkowej wiek XX okazał się stuleciem wielkiej migracji. Trochę przesunęły się na północ, uciekając przed ocieplającym się klimatem. Pognały jednak także w innym kierunku. Dlaczego?

Wielkie pożary lasów i traw stają się normą. Dodatkowo rozgrzewają Ziemię, która – jak wiemy z przeszłości – jest planetą łatwopalną.

Czy jeśli średnia temperatura globalna tylko na pewien czas przekroczy próg 1,5 st. C, to klimat ziemski powróci do normy? Tak – to optymistyczna odpowiedź. Stanowczo zbyt optymistyczna.

Chociaż od tropikalnego Pacyfiku dzielą nas dziesiątki tysięcy kilometrów, tam może się rozstrzygać przyszłość naszych zim.

Naukowcy z British Antarctic Survey oraz dwóch angielskich uczelni sięgnęli po obrazy satelitarne. I stwierdzili, że roślinność poszerzyła zasięg swojego panowania z 1 km kw. w 1986 r. do prawie 12 km kw. w 2021 r.

Wewnętrzne i zewnętrzne moce geologiczne czasami ze sobą walczą, a czasami łączą siły. Temu drugiemu scenariuszowi zawdzięcza swoją pozycję najwyższa góra świata – odkryli naukowcy.

Co najmniej od 700 lat europejską aurą rządzą wędrówki prądu strumieniowego – wskazują słoje drzew. I wpływają na różne aspekty egzystencji mieszkańców kontynentu.

Szczegółowe dane ze 137 profili geologicznych znajdujących się we wszystkich głównych regionach świata zebrali naukowcy. I wskazali, że od kiedy widać w nich „fundamentalną zmianę w ekosystemie ziemskim wywołaną presją człowieka”.

Co człowiek już zepsuł w klimacie, sprowadzając na siebie choćby susze i powodzie? Co może jeszcze zrobić, żeby zminimalizować kolejne ryzyka? Odpowiada – nie całkiem pesymistycznie – Andrzej Hołdys: geograf, dziennikarz naukowy specjalizujący się w naukach o ziemi i dyscyplinach pokrewnych, autor pulsara.

Są w powietrzu, którym oddychamy, w wodzie, którą pijemy, i w pokarmach, które zjadamy. My, ale też wszystkie inne organizmy. W 2022 r. zaśmieciliśmy Ziemię nawet 40 mln ton plastikowych drobin o średnicy poniżej pół centymetra. Za dwie dekady będzie to już 80 mln ton, jeśli nie zatrzymamy tej fali – prognozują naukowcy w „Science”.

Naukowcy zrekonstruowali temperatury na globie w ciągu ostatniego pół miliarda lat. Rządził nimi dwutlenek węgla w atmosferze. Najzimniej było w plejstocenie, który – tak się składa – był także epoką człowieka.

O tym, co się działo w ziemskiej jonosferze nad Ameryką Północną przez ponad godzinę po eksplozjach wielkiej rakiety należącej do SpaceX, informują badacze w „Geophysical Research Letters”.

Tempo koncentracji metanu przyspieszyło w ciągu ostatnich pięciu lat. Wpływ na to mogła mieć pandemia Covid-19.

Rakieta badawcza wystrzelona ze Spitsbergenu zmierzyła nad biegunem strumień naładowanych cząstek wypychanych z ziemskiej atmosfery.

Morze Śródziemne było areną istnych kataklizmów. Kilka milionów lat temu wyschło, by ulec wskrzeszeniu. Większość wcześniej tam żyjących gatunków została zastąpiona przez nowe.

Podczas gigantycznych pożarów lasów, które wiosną i latem zeszłego roku ogarnęły Kanadę, do atmosfery trafiło tyle gazów cieplarnianych, ile w rok wytwarza siedem krajów z pierwszej dziesiątki największych emitentów.

Tak sugerują wyniki najnowszego eksperymentu przeprowadzonego przez zespół, któremu lideruje noblista Jack Szostak.

Ludzkość wykazała się gigantyczną inwencją. Zbyt dużą i zbyt chaotyczną – twierdzą autorzy pierwszej tak obszernej i szczegółowej oceny polityk klimatycznych.

Wskazano nowe miejsce pochodzenia kamienia znajdującego się w centrum megalitycznej budowli. Pytanie brzmi: jak dotarł na miejsce przeznaczenia?

Na prędkość wirowania Ziemi wpływ miał układ lądów i oceanów – odkryli naukowcy. A ona, być może, na skoki bioróżnorodności.

W 2023 r. w Europie zmarło z powodu upałów około 47 tys. osób. Zmarłoby prawie dwa razy więcej, gdyby nie działania adaptacyjne – twierdzą naukowcy.

Człowiek wylądował na Księżycu, wysłał sondy kosmiczne na odległe globy, zanurkował nawet na dno oceanu, lecz przez ponad pół wieku nie potrafił przewiercić na wylot skorupy ziemskiej. Wreszcie się udało.

To oznacza, że przekroczony został kolejny próg w reagowaniu ziemskiej przyrody na nasilający się efekt cieplarniany.

Do słynnego eksperymentu z 1953 r. nawiązali badacze z Harvard University. I – jak twierdzą w najnowszym PNAS – dowiedzieli się, jakie zjawisko przyczyniło się do powstania życia na naszym globie.

Z każdą kolejną dekadą XX w. zmienność rosła. Trend ujawnił się na 75 proc. powierzchni ziemskich lądów, a najsilniej zaznaczył w Europie, wschodniej części Ameryki Północnej i Australii.

Popyt na wodę rośnie błyskawicznie, lecz jej samej nie przybywa. Susze mogą sprawić, że rzeki przecinające granice państw staną się przyczyną konfliktów. [Artykuł także do słuchania]

Badacze, którzy wyniki swoich analiz opublikowali w czasopiśmie „Climate of the Past”, wyliczyli, że średnia temperatura tej zimy była aż o 4 st. C niższa w porównaniu z przeciętną środkowoeuropejską dziś.