Wyobraźmy sobie, że XIX-wieczni uczeni dysponują dzisiejszymi instrumentami pomiarowymi. Kiedy namierzyliby w atmosferze pierwszy sygnał antropogenicznej zmiany klimatu?

Do takiej sytuacji na tych dwóch wyspach mogło dość wyłącznie w wyniku globalnej zmiany klimatu – stwierdzają naukowcy z grupy World Weather Attribution.

„Moc sztucznego światła rośnie wykładniczo podczas przemieszczania się od terenów wiejskich ku centrom aglomeracji. Dynamika wydłużania się okresu wegetacyjnego jest bliźniaczo podobna” – mówi Lin Meng z Vanderbilt University.

Do łowów na dwutlenek węgla znajdujący się w spalinach lub powietrzu byłoby z pewnością znacznie więcej chętnych, gdyby było to – choćby w niewielkim stopniu – opłacalne. Właśnie pojawiła się na to szansa.

To jedno z najgorętszych miejsc na Ziemi z oficjalnym światowym rekordem temperatury wynoszącym 56,7 st. C i więcej niż skąpymi opadami. Czyż nie jest więc idealne do sprawdzenia prototypu urządzenia wyłapującego wodę z powietrza?

Dół klimatyczny, w który wpadła wtedy przyroda planety, a wraz z nią nasza cywilizacja, był o wiele głębszy, niż do tej pory sądzono.

Pod koniec plejstocenu, gdy z półkuli północnej ewakuowały się wielkie masy lodu, kłopoty miała i wyspa na dalekiej północy, i jedna z Ameryk.

Zero połowów. Zero wydobycia ropy i gazu. Zero eksploatacji dna morskiego. Bez wyjątków i na zawsze – tak w największym skrócie można streścić propozycję przedstawioną w dzisiejszym „Nature”. Inaczej ziemskim wodom grozi biologiczna zagłada.

Zderzenie tych dwóch galaktyk uważano za praktycznie nieuniknione. Wygląda jednak na to, że na razie takie ryzyko jest znikome.

Planeta K2-18b mogła być skolonizowana przez żywe organizmy? Nowe badania tego nie potwierdzają. To jednak jeszcze nie koniec analiz tego odległego globu.

„Podejrzewam, że nasz pomysł może się wydać wielu ludziom nieco szalony. Byłbym rozczarowany, gdyby zareagowali inaczej, bo tylko takie szalone z pozoru idee przyczyniają się do rewolucji technologicznych” – mówią naukowcy z MIT, którzy skonstruowali nowe ogniwo paliwowe.

Naukowcy wykryli w nich zaskakujące bogactwo lipidów, w tym wiele tłuszczów. Łącznie zidentyfikowali około tysiąca związków niezbędnych każdej żywej komórce.

Sztuczna inteligencja zabiera się za prognozowanie nie tylko pogody, ale wszelkich zjawisk zachodzących w ziemskiej atmosferze i hydrosferze. Jest w tym naprawdę dobra. I tysiące razy szybsza, choć to nie tylko jej zasługa.

Wzgórza Larsemanna to jedna z mniejszych antarktycznych oaz. Mieszkańcami tego terenu zainteresowali się mikrobiolodzy uczestniczący w ekspedycji niemieckiego statku badawczego „Polarstern”. Wyniki badań mocno ich zdziwiły.

Za bardzo dobrą wieść należy uznać ustalenia naukowców z międzynarodowej organizacji badawczej Centre for Research on Energy and Clean Airm o mniejszej emisji CO2 z Państwa Środka. Tylko czy pozytywna tendencja się utrzyma?

Smugi widoczne na wielu zdjęciach wykonanych przez marsjańskie sondy długo pozostawały zagadką. Znaleźliśmy jej rozwiązanie – twierdzą dziś naukowcy w „Nature Communications”.

Przeprowadzono właśnie największe jak do tej pory badanie rekonstruujące przebieg wielkiej migracji Homo sapiens. W jej wyniku skolonizował on dwa kontynenty – od Alaski i Arktyki na północy po Ziemię Ognistą na południu.

Badacze sięgnęli jeszcze raz po dane z pomiarów wykonanych ponad dekadę temu przez dwie pracujące w duecie sondy GRAIL. I wykryli kolejne różnice między półkulami Srebrnego Globu.

Co czwarty mieszkaniec globu ma ograniczony dostęp do czystej wody pitnej. A gdyby tak pozyskiwać ją wprost z atmosfery?

Około 6 mln lat temu doszło do spadku ilości opadów. Było tak bardzo sucho, że Morze Śródziemne wyschło na blisko pół miliona lat. Pozostały jednak azyle.

Wapień nylonowy, dolomit poliestrowo-akrylowy, mułowiec polipropylenowy, flisz polietylenowy – czy takie nazwy będą w przyszłości nadawać geolodzy?

Sejsmolodzy na różne sposoby próbują zrekonstruować historię trzęsień ziemi w regionie świata, który badają. Poza samymi warstwami skalnymi głównym źródłem informacji są dla nich dokumenty historyczne. A jeśli ich zabraknie lub są w nich luki?

Historię Zatoki Bengalskiej z ostatnich 22 tys. lat zrekonstruowali badacze. To, czego się dowiedzieli, nie napawa optymizmem. Podobnie możliwe scenariusze przyszłości.

28 bilionów dolarów – na taką kwotę wyceniają badacze straty wynikające z długotrwałych upałów sprowokowanych przez emisje gazów cieplarnianych w latach 1991–2020. Wskazują też winnych.

Kadm, nikiel, chrom, arsen, kobalt, miedź i ołów – jedna piąta ludności świata mieszka w regionie świata, w którym gleba jest skażona co najmniej jednym z tych toksycznych pierwiastków. I oczywiście spożywa uprawiane tam rośliny.

Bliscy krewniacy ludzi współczesnych i neandertalczyków mogli zasiedlić całą Azję Wschodnią, włącznie z jej wilgotną strefą tropikalną.

Dzieje jednokomórkowych form życia na naszej planecie w pierwszych 2 mld lat jej historii zrekonstruowali badacze. Wyniki analiz okazały się zaskakujące.

Naukowcy przewidzą jego lokalizację z wyprzedzeniem nawet dziesięciu dni i z dokładnością do 9 km, którą w ciągu pięciu lat chcą zwiększyć do zaledwie 1 km.

Szybko rosnące temperatury za kołem podbiegunowym północnym grożą pęknięciem i rozlaniem się na cały Ocean Arktyczny oraz północną część Atlantyku wielkiego bąbla słodkiej wody.

Ten program AI do przewidywania pogody zbudowali naukowcy z University of Cambridge oraz Alan Turing Institute w Londynie. Jest dziesiątki razy szybszy i tysiące razy mniej energochłonny od dotychczasowych tego typu modeli.

Nie są to bardzo długie łańcuchy – te, które zidentyfikowano, składają się bowiem z dziesięciu, jedenastu i dwunastu atomów węgla. Niemniej to marsjański rekord.

15535 największych akwenów słodkowodnych na świecie uwzględnili w swojej analizie Yibo Zhang z Chińskiej Akademii Nauk i jego współpracownicy. Ich badania obejmowały okres od 2003 do 2023 r. Wniosek: w dwóch ostatnich dekadach znika z nich tlen.

To znaczy, że biosfera lądowa może być znacznie efektywniejszym stabilizatorem ziemskiego klimatu, nić do tej pory sądzono – sugerują badania opublikowane w „Science”.

W jakim maksymalnym tempie może się unosić lustro ziemskich wód? Oszacowali to autorzy badań, które publikuje właśnie „Nature”.

Rzadkie choć potężne pioruny czy mikrowyładowania pomiędzy kropelkami wody uruchamiały produkcję fundamentalnych dla istnienia organizmów cząsteczek organicznych? Odpowiadają badacze ze Stanford University.

Po zniszczeniu tamy w Kachowce w Ukrainie przyroda rzeki szybko powraca do stanu sprzed budowy zapory. Problemem jest to, co pozostało po jej zniknięciu.

Kryzys, do którego doszło 252 mln lat temu, przetrwało nie więcej niż 10 proc. gatunków. Jak im się to udało? Znajdowały się we właściwym miejscu o właściwej porze – wskazują najnowsze znaleziska.

Z powodu emisji gazów cieplarnianych ta warstwa atmosfery staje się nie tylko coraz cieńsza, lecz także traci na gęstości. Ma to konkretne konsekwencje.

Zanim doszło do tzw. katastrofy tlenowej, gaz ten już wcześniej na krótko pojawiał się w powietrzu. Działo się tak w fazach intensywnego wulkanizmu. Gdy taka faza przemijała, tlen z atmosfery szybko znikał. Aż przestał.

Inwazje i rejterady lodu na Ziemi następują cyklicznie. Rządzą nimi – stwierdził ok. 100 lat temu serbski naukowiec – czynniki kosmiczne. Teraz badacze wyliczyli, kiedy nastąpi kolejna zmiana sytuacji.

Europa zamarznie, a słodka woda pochodząca z topnienia lądolodu grenlandzkiego zaszkodzi krążeniu prądów morskich na północnym Atlantyku. O tym katastroficznym scenariuszu mówi się od dekad. Tym częściej, im szybciej rosną temperatury na Ziemi.

Czy na globach takich jak Ziemia pojawienie się inteligentnego życia jest naturalną konsekwencją zmian geologicznych i biologicznych?

Zamiast produkować ten pierwiastek w drogich, skomplikowanych i energochłonnych instalacjach, można sięgnąć po ten, który powstał w sposób naturalny – twierdzą naukowcy.

Jak zmienić zwykłe ziemie uprawne w potężny pochłaniacz atmosferycznego CO2? Zdaniem naukowców wystarczy rozprowadzić na nich dwa minerały otrzymane w zwykłym piecu cementowym. Dodatkowy bonus to zwiększenie plonów.

Zwierzęta z największych oceanicznych otchłani doskonale opanowały sztukę przeobrażania z pozoru niekorzystnego do życia środowiska w taki sposób, aby służyło ich celom.

Nasza planeta nie lubi zimna – śnieg i lód pojawiały się na niej bardzo rzadko w ciągu ostatnich 420 mln lat. Obecny okres w dziejach globu to efekt niecodziennego splotu okoliczności, który dla nas okazał się korzystny – twierdzą naukowcy.

Do tej pory oceany łagodziły wzrosty temperatur powietrza. Równocześnie same zmieniały się w olbrzymi kaloryfer. I teraz sytuacja zmierza do poważnego kryzysu.

Tereny, na których powinni się skoncentrować „łowcy” wspólnego przodka wszystkich wielkich gadów wskazują naukowcy z University College London.

Zauważony w ubiegłym roku obiekt o nazwie 2024PT5 naszej cywilizacji nie zagraża, a jego średnica wynosi tylko 10–11 m. Zainteresował badaczy, ponieważ poruszał się wokół Słońca po orbicie bardzo podobnej do ziemskiej.

Zaskakującą tezę stawiają autorzy badań, które publikuje właśnie „Science”. Postawione przez nich pytanie brzmiało: w jaki sposób ssaki, płazy, gady i ptaki reagują lub też mogą zareagować na trzy powszechnie wdrażane strategie redukowania poziomu gazów cieplarnianych?

Naukowcom już wydawało się, że wiedzą, jak powstają zagadkowe fale promieniowania elektromagnetycznego generowane w pobliżu Ziemi. Najnowsze obserwacje wprawiły ich jednak w zdumienie.

Niepokojąco brzmią najnowsze ustalenia badaczy. W ciągu czterech ostatnich dekad na Ziemi przybyło regionów doświadczanych przez długotrwałe susze.

Ponieważ do spowodowanej sabotażem w 2022 r. eksplozji gazociągów doszło na niewielkiej głębokości 70 m, niemal cały metan szybko przedostał się do atmosfery. Pewna jego rozpuściła się jednak w wodzie i na jakiś czas w niej pozostała.

Pewien pierwiastek uciekający z pradawnych oceanów długo nie pozwalał na uformowanie się trwałej warstwy ozonu w stratosferze – twierdzą naukowcy. A ona jest dla organizmów wielokomórkowych kluczowa.

O tym, że w 2024 r. przekroczyliśmy próg klimatycznego bezpieczeństwa, poinformował unijny serwis klimatyczny Copernicus. Raport przygotowano na podstawie danych gromadzonych i analizowanych przez Europejskie Centrum Prognoz Średnioterminowych.

Takie pytanie zadali sobie autorzy publikacji w „Science”. Odpowiedzi szukali na Borneo, trzeciej co do wielkości wyspie świata.

Nie ma mocnych na ten metal. Wprowadzony do środowiska rusza w podróż, w której trakcie staje się jeszcze bardziej toksyczny i zyskuje większą łatwość przenikania do organizmów. Naukowcy odkryli właśnie mechanizm, który do tego doprowadza.

Właśnie dowiedzieliśmy się, skąd pochodziły drobiny siarki, które w 1831 r. obniżyły o 1 st. C temperaturę globalną. Informację wyłuskali z lodowych rdzeni brytyjscy naukowcy.

Odłamki pochodziły z bazaltowych skał, które Chang’e-5 zebrała w północnej części Oceanu Burz. Miały masę od kilkunastu do kilkuset miligramów i średnicę od 3 do 8 mm. Naukowcy wyczytali z nich informacje na temat biegunów magnetycznych Srebrnego Globu.

Wenecja, Teneryfa, Nowy Orlean, Trynidad i Tobago, oczywiście Rio de Janeiro – wszędzie tam oraz w wielu innych miejscach raz w roku ludzie wychodzą na ulicę, by śpiewać i tańczyć. Przebierają się, zakładają maski i bawią do białego rana. Jakimi drogami ta tradycja wędrowała po świecie?

Swoją cegiełkę do rozważań na temat genezy Srebrnego Globu dołożyli właśnie astronomowie Francis Nimmo, Thorsten Kleine i Alessandro Morbidelli. Cała trójka to znani badacze specjalizujący się w badaniach poświęconych formowaniu się planet.

Jak baterie reagują na zmianę stałego tempa rozładowywania na „tempo dynamiczne”? Sprawdzili to – przeprowadzając symulacje w laboratorium – naukowcy ze Stanford University.

Coraz więcej mieszkańców globu ma zdanie takie jak wyrażone w piosence Maanamu. Wsiadamy więc masowo do samolotów czy samochodów. I nie myślimy o konsekwencjach. A te są bardzo niekorzystne.

Kilka scenariuszy wymierania tych gatunków, które nie zdołały się przystosować do nowego, cieplejszego świata zaproponował amerykański naukowiec.

Dlaczego w ubiegłym roku średnia temperatura globalna wzrosła aż 0,2 st. C, w porównaniu z poprzednim rekordem? Naukowcy wskazują bezpośrednią przyczynę.

Dzieło programistów z Londynu bije na głowę najlepsze modele komputerowe w przygotowywaniu prognoz na 10–15 dni.

Najwięcej 20 lat, a najmniej trzy – tyle dzieli nas od momentu, gdy pod koniec lata ten akwen praktycznie cały uwolni się od lodu. Jakie będą tego konsekwencje?

Autorzy badań, które publikuje „Science Advances”, zrekonstruowali historię zakwaszania wód w ciągu ostatnich 200 lat. Posłużyli się dostępnymi danymi oraz modelami komputerowymi. Wnioski nie napawają optymizmem.

Zasięgi występowania czterech wielkich gatunków waleni pokrywają się w 92 proc. z głównymi morskimi szlakami handlowymi. To dla zwierząt sytuacja fatalna.

Wyniki symulacji wnętrza obu globów przedstawia w PNAS Burkhard Militzer z University of California w Berkeley. Twierdzi, że jego hipoteza o wiele lepiej tłumaczy nieregularności w zachowaniu pól magnetycznych generowanych przez te planety.

Sto lat temu wody były cieplejsze, niż wskazują dane z tego okresu – twierdzą autorzy publikacji w dzisiejszym „Nature”. Czy to znaczy, że temperatury na globie – licząc od połowy XIX w. do dziś – wzrosły mniej?

Są tylko dwa sposoby zatrzymania globalnego ocieplenia. Pierwszy to nieemitowanie dwutlenku węgla do atmosfery – prostszy, tańszy i niezawodny pod warunkiem, że realizowany konsekwentnie. Drugi jest droższy i znacznie bardziej skomplikowany, ale trwały.

Autorzy badań, które publikuje „Science”, odkryli to zjawisko, przyglądając się obrazom satelitarnym wykonanym przez amerykańskie sondy teledetekcyjne „Terra” i „Aqua”.

Szczyt emisji gazów cieplarnianych jest jednak wciąż przed nami i nie sposób przewidzieć, kiedy go osiągniemy – mówią badacze z międzynarodowej inicjatywy Global Carbon Project.

Za punkt odniesienia jeśli chodzi o wzrost temperatur na Ziemi, dość arbitralnie uznano lata 1850–1900. Autorzy publikacji w „Nature Geoscience” stwierdzili właśnie, że niesłusznie.

Od Australii przez wschodnie Chiny, zachodnią Afrykę i Brazylię po Europę i USA przybywa domów, osiedli i miasteczek lokalizowanych, albo na terenach leśnych albo w ich pobliżu. Problemy, jakie się z tym wiążą, wskazali naukowcy w „Science Advances”.

Ile potrzeba drzew? I gdzie je posadzić, by osiągnąć najlepszy efekt? Oba pytania zadali sobie twórcy komputerowego narzędzia, które ma pomóc w studzeniu rozgrzanych aglomeracji.

Przez dwie dekady uważano, że za powstanie jednego z najsłynniejszych stanowisk ze skamieniałościami mezozoicznymi odpowiada gigantyczna erupcja wulkaniczna. Nowe badania temu przeczą. [Artykuł także do słuchania]

Wyjątkowa topola rosnąca w amerykańskim stanie Utah wykiełkowała w czasie epoki lodowcowej – wskazują najnowsze analizy genetyczne. Jak udało mu się osiągnąć tak niewiarygodnie sędziwy wiek?

Aborygeni troszczyli się o swój „Kraj”. Dbali przyrodę ożywioną i nieożywioną, ludzi oraz dziedzictwo kulturowe przejęte od wcześniejszych pokoleń. Także za pomocą ognia. Do czasu.

Naukowcy przedstawiają rozmaite sposoby na zatrzymanie, a przynajmniej radykalne spowolnienie tempa globalnego ocieplenia. O najprostszym z możliwych, bo naturalnym rozwiązaniu przypominają właśnie badacze z Queensland University of Technology.

Geolodzy przyszłości bez większego trudu rozpoznają początek epoki człowieka. Wskażą go im drobiny tworzyw sztucznych, które docierają do każdego zakątka naszego globu. Zaśmiecają też ludzkie ciała.

I w ten sposób uratuje ziemski klimat. Tak to widzą jego twórcy, którzy swój patent przedstawiają w dzisiejszym numerze „Nature”.

Miał 35–55 km średnicy – był zatem kilkukrotnie większy od tego, który przyczynił się do wyginięcia dinozaurów. Gdyby nie ten olbrzym sprzed 3,2 mld lat, historia organizmów ziemskich mogła się potoczyć wolniej. Albo w innym kierunku.

Drobiny tworzyw sztucznych znaleziono już wcześniej w żołądkach waleni z Zatoki Meksykańskiej, co sugerowało, że konsumują one zanieczyszczony nim pokarm. Teraz okazało się, że może być jeszcze gorzej.

Na kryjówki w skorupie ziemskiej, w których dorastają te niezwykłe pierścienice, natrafili naukowcy w pobliżu kominów hydrotermalnych we wschodniej części Pacyfiku.

Przemarsz tego cyklonu przez Florydę potwierdził, że tegoroczny sezon huraganowy w północnej części tropikalnego Atlantyku – wliczając w to Morze Karaibskie i Zatokę Meksykańską – należy do najbardziej intensywnych w historii obserwacji.

Dla setek gatunków roślin rosnących w lasach Europy Środkowej wiek XX okazał się stuleciem wielkiej migracji. Trochę przesunęły się na północ, uciekając przed ocieplającym się klimatem. Pognały jednak także w innym kierunku. Dlaczego?